A desaparición da burra
Nin se sabe nin se pregunta
sobre esta historia cotiá:
Pasou que na terra da Xusta,
canda festa de San Xoán,
desapareceu unha burra
deixando ciscado no chan
o rabo e mailas pezuñas.
A estrada no ar
Collín folgos ó lembrar
os soños cos que medrei,
collín impulso e carreira…
collín, se cuadra, demais.
Agora aínda estou no ar
e non sei onde baixarei…
¿será no alto ou na beira?
¿será de fronte ou de pé?
A fame
Levo sede
enriba do peito,
e os chanclos roídos
de tanta fame.
Levo auga nos ósos
e o traballo feito,
coma os meus ancestros,
¡férveme a sangue!
A gran cidade morre
O pobo protéxese
da cidade xigante,
a vila loita
contra toda diócese,
e Deus mediante
non esmorecerá,
nin se dobregará,
polos seus principios,
polos seus finais.
O pobo agoniza
e a vila sofre,
fai xa mais dun século
que a gran cidade morre.
A Loba
De ti aborrezo o xeito
no que falas sempre del,
agora que tamén sofres…
coma nós…
¡aborrézote igual!
Por algo que nunca fixo
ou aquilo que non che dixo,
hoxe, o que ten dentro, ferve.
i eu…
¡aborrézote igual!
Ferve tamén polo seu fillo,
polas fillas e o vello camiño.
Hoxe que me volves á mente…
como non…
¡aborrézote igual!
A serra
Era noite pechada de inverno,
daquelas de moito arrepío,
o ceo cuspía xeada
e o vento ceibaba asubíos.
Eu sentíame soio e choraba,
non sei se de medo ou de frío,
ata os lobos me ouveaban ás costas
i eu nin me movía do sitio.
A teima
Non hai un paso mais
que non queira dar,
ó teu carón, á túa beira…
e quizais non che pida nada
mais hoxe déixame teimar
mentres ollo a túa mirada.
En Directo desde la Capilla de San Roque
Hace 9 meses
Entradas
