28/12/09

Xurxo Mares - Abierto

28/12/09 2

Utópico, elegante, irreverente, genial, sutil… un obrero de sentimientos, ese es Xurxo Mares en un disco, en un concierto o en un papel. Había escuchado algunas ya de sus canciones en la gran red y sinceramente me había convencido de que a veces nos empeñamos en buscar fuera lo que tenemos al lado de casa, un cantautor superior.


El disco que tengo vino después, gracias a un detalle del protagonista, se llama “Abierto”, más bien es de la familia del libro-disco, o del libro-disco ilustrado, pero para mí son sobre todo enormes canciones. Un trabajo producido por el propio Xurxo en el que suenan guitarras a pares (Xurxo Mares y Tito Ritman), contrabajo (Juan Tinaquero) y percusión (Alfonso Camarero). Vamos a adentrarnos en él, en su preciosa maquetación, en sus delicados arreglos y en la voz macerada e hipnótica de su autor.

“Abierto” data del 2005 y son diez canciones como diez soles. Comienza con “Flores en la mente”, una canción alegre que nos muestra el lado más utópico y optimista del autor, y a la vez crítico y convencido de su forma de hacer las cosas, su musicalidad y ritmo hacen que cojas el disco con muchas ganas. Después viene la intimista “Y no desesperar…” en la que se deja entrever una ruptura:

Y no se por qué
quiero escucharte alguna vez
que nada me guardé.
Que me he dejado hasta la piel. (…)


De la mano llega la tercera canción, “Hoy”, en la que, de un modo más desenfadado, con más swing, Xurxo Mares parece que continúa la historia anterior y, sin olvidar, decide pensar en el presente o por lo menos ser consciente de él.

“No se secan” marca para mí el comienzo de una nueva parte del disco, aunque mantiene la temática, creo que la canción a nivel interpretativo llega mucho más adentro que las otras, es sin duda una de las mejores del disco, una canción de una profundidad y de una sensibilidad que asusta. Llega la canción numero cinco, y con ella quizás la más representativa del mismo, “Camelot”, un tema de utopías y quimeras que juega maravillosamente con las palabras, para demostrarnos que sólo si queremos podemos cambiar las cosas, pero que aún está en nuestras manos. Unos acertados arreglos de cuerda y la sentida interpretación de Xurxo consiguen llevarnos al clímax en más de una ocasión, trasladar nuestros corazones hasta Camelot. Con “De todos o ninguno” consigue redondear la maravillosa parte central del disco, una canción inspirada en una pregunta de su hija y en su contestación, cambia el registro y cuanto más la escuchas más te gusta, esas guitarritas y esa armónica que surca la canción hacen que te acomodes en una nube al escucharla, es sin duda la más entrañable, el primer enlace entre estrofa y estribillo me encanta… pillar sin pausa el próximo verso y matar el gusanillo del oyente… además poco a poco va subiendo el cuerpo de la canción y casi sin que te des cuenta estás metido en una fiesta instrumental hasta que se acaba, quizás lo que menos me gusta, un final demasiado abrupto.

La sensualidad del tema número siete se palpa desde los primeros compases, “Y no quiero regresar” es un tema directo, de una relación íntima, ciertamente es un tema sugerente aunque peligroso a la vez, puesto que ciertamente resulta difícil tratar un tema así sin caer en superficialidades para intentar mantener un cierto realismo y dinamismo. Entramos en la recta final con la alegre y mordaz “Malos tiempos”, la canción es muy divertida deja un regusto clásico en la interpretación de Xurxo, la texto es totalmente protesta, contra el mundo, contra la forma de repartirlo, contra el modo de entendernos… La penúltima bala en el cargador se trata de una canción hermosa, musicalmente tiene un riff pegadizo y que sin necesidad de más apoyo que una armónica se sostiene sin resultar pesado en ningún momento, la letra de “Fuera del tiesto” es una poesía, no me atrevería a decir si autobiográfica o no, y está cantada de forma sublime. Hablando de sublime, la canción que pone fin a esta magnifica colección, “El mismo ser”, es un final intimista, cálido, original y preciosista, con otra excelente letra:

Si uno es el sol
que nos ilumina
y una la tierra
que a todos cobija,
si una es la vida
que late y palpita
y tuvo por cuna
el agua bendita,
si uno es el aire
que inspira y expira
tu boca y la mía.

(…)




En pocas palabras se puede decir que el trabajo, “Abierto”, se trata de poesía clara y directa, gusto musical excelente, adornos los justos y una interpretación de bandera, se nota mucho cuando una canción significa mucho para su autor, y estas parecen todas extremidades de Xurxo Mares.

----------------------------------------------------

Por cierto, no dejeis de visitar el recientemente abierto bar de Xurxo Mares, para comer, beber, leer, charlar, tocar... encontrareis el Mares Bar en A Coruña en la calle: C/ Juan Canalejo 17-19.

22/12/09

Poema narciso

22/12/09 3
Sigo sin saber a dónde me dirijo,
sigo pensando como lo digiero,
y por eso escribo
otro poema narciso.

Hablo de lo que necesito,
me duele lo que siento;
siento llegar a ser cargante
pero trabajo de cantante
y esto no es Nueva Orleans.

Soy intimista, optimista, baladista, “bodeguista”…
de los que guardan al vino en su corazón,
en su corazón rojo y tinto, junto a un bandoneón.

19/12/09

O Pazo das Musas

19/12/09 2
Hola amigos, despues de dejar Genova y aterrizar en Santiago ("que Dios conserve a morriña"), por fin ya estoy en casa unos días para recuperar fuerzas, ver como está todo y empaparme de Galicia.

Fue el Jueves cuando llegué y al poco tiempo estaba en Lugo, porque Andrés Goteira ya me había dicho que en el Museo Provincial iban a proyectar "Simón" y "O Paquete", ya de partida muy interesante y satisfactorio. Pero lo que vino después superó con creces lo previsto porque la actividad que se desarrolla en el Refectorio del Museo, que se llama "Revista Oral: O Pazo das Musas" y está coordinada por Antonio Reigosa, es un compendio de pequeñas muestras culturales, gallegas y también muy lucenses, que tiene periocidad trimestral y aúna poesía, teatro, música, cuentos, entrevistas, cine, pintura, opinión... al final disfrutamos de las interpretaciones de Birimbao de Daniel Pando, los poemas de Toño Núñez musicados por Xabier Pérez, los videomontajes comemorativos del 5º aniversario de Lucía Picado, la exposición de pintura de Jesús López Lázare, y espero que también la gente disfrutase de nuestros cortometrajes.

Desde aquí mi felicitación por una actividad cultural tan interesante y original como esta, espero que se cumplan mas veces cinco años y poder estar por allí para disfrutarlo.

-Noticia en El Progreso

1/12/09

La libertad de un esclavo

1/12/09 0
He pensado mucho
lo que te puedo decir,
escribir un poema oscuro
o quizás dejarte ir…

No he dudado nada
cuando me preguntaron,
si eras tú a quien amaba
con mi locura desdichada.

Y bajo estrofa de canción,
no respondí yo,
respondió mi corazón:

“Ella es la mirada
que ve las cosas
buenas de mi vida,
la señal que elige
mi única salida,
esa perla dorada
que nunca me mirara”.

Pero a tu lado soy un niño
que no teme nada,
que deshace su destino
y disfruta de su sueño…
¡que incluso cree que es verdad!

No quiero nada más,
me conformo con bien poco,
soy un esclavo que da
la vida por la libertad.


------------------------------------

Para mi esto es del paleolítico, tiene unos 5 años.

Salud y buena semana!

25/11/09

Loubán

25/11/09 3
Vés darrastro,
sen folgos no peito.

Vés darrastro,
mais non vés cedo.

¡Fuches de esmorga loubán!
¡Borracho e con xenio!

Ías ás mozas e levaches un cento.

¿Un cento de que?
- De golpes no lombo.

¿E onde chos deron?
- Ó pé de Riutorto.

¿E sabes quen foi?
- Manolo Calcetas.

¡Vaia par de dous, sodes boas preas!

16/11/09

Charly Garcia, ¡felicitémonos!

16/11/09 0
No estoy muy escritor este tiempo, y menos sobre ciertas cosas, pero tras un tiempo ya de su regreso, de su regreso de puntillas, de su regreso agarrado con alfileres... aunque llenando estadios como siempre, Charly se merece un pequeño post. Simplemente es otro granito de arena a todo lo que rodea a este gran artista que no en vano para mi significa mucho más que eso, significa el gran revolucionario de muchos de mis pensamientos, influencias y utopías musicales, y creo yo que me quedo corto.

Aún queda mucho por andar pero hacer música, estar sereno y recibir homenajes y premios, como el Grammy a la excelencia, es a lo que se debe dedicar.

Dejo un enlace de un articulo interesante:

El aguante de llevar el nombre Charly García


Salud compañeros!

27/10/09

Un paso mais, por GaitaFilmes

27/10/09 6

Un ano mais vellos, conseguimos dar un paso mais. Ante todo felicitar a Andrés. Encantariame haber estado alí. Gañar un premio é importante pero soamente nos podémos dar cun canto nos dentes por obter tanto apoio e estima de todos vos: veciños, amigos, compañeiros, cibervisitantes e anónimos. Gracias a todos os que tivéstedes algo que ver nestes 5 anos de GaitaFilmes. Que vaia ben.




Saude e república.

21/10/09

Curtametraje: "O Paquete" - Concursando en CnR

21/10/09 0
Hola amigos, ha llegado el momento de hacer publicidad del cortometraje que desde GaitaFilmes os venimos ofreciendo año tras año, este año se llama "O Paquete".
.
Como viene siendo habitual estamos presentados al concurso "Curtas na Rede" y este año estamos más contentos que nunca, el alma mater de este proyecto, Andrés Goteira, está nominado con el cortometraje "O Paquete" a los premios para la mejor direccion y para el mejor montaje.
.
El concurso tiene un apartado que es el premio del público en el que gana el cortometraje con mejor puntuación, por eso desde aqui os quería pedir el voto a nuestra producción, os dejo los enlaces del corto y del registro (esto solo para quien no haya votado nunca, los que ya habeis votado solo teneis que poner vuestro nombre de usuario y contraseña):
.
CORTO:
.
REGISTRO:
.
IMPOTANTE: El plazo de votación termina el próximo Sábado 24, solo faltan tres días!!!!
.
Os damos infinitas gracias por vuestra paciencia y vuestro voto, pero sobre todo por vernos, por animarnos y por estar siempre pendientes de las pequeñas cosas que vamos haciendo. Cada cosa que hacemos tiene una parte de todos vosotros.
.
PD: Espero que en breve esté subido al canal de youtube y a la pagina web la versión completa y definitiva del cortometraje, ya que como en CnR solo permiten cortos de hasta 5min nos hemos visto obligados a reducirlo unos minutillos, y nos gustaria que lo vieseis en su totalidad.

13/10/09

Girando

13/10/09 1
Girando y girando... ya van tres semanas de Erasmus, parece que fueran tres meses. Durante este tiempo no hemos dejado de conocer la ciudad, conocer gente, sobre todo espanoles pero tambien italianos, portugueses, argentinos, brasilenos, alemanes... pero sobre todo no hemos dejado de buscar clases, aulas, profesores, managers didàcticos y como no... asignaturas!!! Pero como dicen por aqui, esto es un casino jejeje la burocracia màs complicada y peor hecha que he visto en mi vida! en fin... no me quita la sonrisa! Ahora llegara el tiempo de buscar un nuevo piso, pues el nuestro se ha vendido... comenzar el curso de italiano (con el idioma bien, poco a poco me suelto, pero depende mucho de la inspiraciòn que tenga jejeje)... y empezar a viajar!!! y salir a tocar a la calle!!! de este ano no pasa Paris jejeje!!!


Del otro lado del meditarràneo, sopra portugal, como decimos para explicar a los italianos de donde somos, creo que las cosas siguen bien, por lo menos por ahora no me han llegado malas noticias! Aprovecho para felicitar a mis cantautores preferidos por los homenajes a Antonio Vega!


Por hoy me despido... espero que cuando tenga internet bueno y algo de tiempo estar atento a todos los blogs de amigos que tengo totalmente desatendidos!!!


Muchos abrazos a todos!!!!


PD: Vero en Nervi, a las afueras de Genova en una playita-rocosa preciosa.

19/9/09

Genova

19/9/09 2
Lunes nos vamos, llegamos a las 22h a Genova y supongo que en unos cuantos días estaré desconectado, así que aprovecho para tomarme unas semi-vacaciones hasta que vuelva a estar internetizado.



Si os soy sincero estoy un pelín acojonado jejeje, los primeros días no creo que sean demasiado fáciles, pero seguro que nos divertimos mucho.


Parliamo en alcuni giorni!

Buona settimana!

Baci!

11/9/09

Faltan 10 días

11/9/09 2
Hola a todos, hoy escribo por escribir, para contar un poco como andan las cosas, y es que en sólo 1o días estoy marchando con Vero hacia Genova, la ciudad de la Luguria italiana que nos va a acoger durante 9 meses.

Genova es una ciudad histórica y monumental, como casi todas en Italia, una ciudad un poco desordenada y con ese deje bohemmio que tanto me gusta; una ciudad de mar, con un puerto importante del Mediterráneo; de contrastes, en la que hay barrios pequeños, viejos y encantadores a la vez que grandes masas edificios... una ciudad en la que me queda todo aún por descubrir.

En esa ciudad nació Faber, o Fabrizio de André -que viene siendo lo mismo-, mi gran descubrimiento de este 08-09, un poeta agarrado a una guitarra que nada tiene que envidiar a los Serrat, Silvio o Brassens. Quizas de André fuese el detonante de que dentro de unos días esté volando hacia allá, a veces uno se deja guiar por instintos, cuando menos, discutibles.

Estos días he estado de papeleo máximo y de despedidas, que si en Meira, que si la cena de Ferrol, que si voy a casa de mis abuelos a Foz que si del grupo de los del curso de italiano, todo muy entrañabla ciertamente, y creo que hoy me siento especialmente bien, supongo que será por la sensación que tengo de que aqui dejo todos los cabos atados y de que no dejo cosas a medias (aprobada la de septiembre incluido); necesitaba un cambio de aires, unas motivaciones nuevas y este año promete ser reparador.

Con tanto ajetreo estos días casi no agarre la guitarra, ni el boli, ¡ni siquiera vi la vuelta!, pero ya habrá tiempo, lo importante es que proyectos en mente no me faltan, ya os contaré más adelante mis ideas haber que os parece. Por lo de pronto estamos con la promoción del nuevo corto de GaitaFilmes, pero también os hablaré de ello y de votar en otro post, por hoy creo que ya está bien, además quiero llegar a los conciertos que hay ahora en la plaza vieja en Ferrol.



Estos son los 10 mandamientos en boca de Faber.

Salud y república compadres!


Hei! se me olvidaba! David Taboada está recién licenciado! Felicidades fiera!

31/8/09

Xusto e Xan

31/8/09 0
Xan xura xusto cando Xusto vén,
disque é pra darlle na cachola…
aínda que logo fagan negocios
e bailen a xota saíndo de xoldra.

Xusto xa prendeu os xugos
nos xatos que Xan lle vendeu,
disque este lle xurara a estoutro
que non ia volvelos xunguir…

Xan non sabe que Xusto xuntou
tódalas xestas que deu rozado
cos xatos xunguidos ó carro…

¡Xusto é mais pillabán ca Xan!

¡Lástima!

Xusto xura e a Xan fódelle
que este xure mais ca el,
no pobo din que non carburan
que non teñen xuízo ningún…
xa se sabe que non valen
pra quedaren xuntos estes dous.

21/8/09

Estrea de "O Paquete"

21/8/09 0

O pasado 16 de Agosto, na Casa da Cultura de Meira, GaitaFilmes presentamos a nova curtametraxe: "O Paquete!, dirixida por Andrés Goteira e protagonizada por amigos e veciños do pobo. Para a ocasión GaitaFilmes preparamos unha proxección o mais completa posible, centrándonos nas producións propias pois era do que este ano se dispoñía e se trataba, ademais do debú duns mozos do pobo que realizaron con moito acerto a súa primeira curtametraxe.

A gala estaba programada para as 8 e comezamos cun pouco de retraso debido a que a entrada da xente ó local de proxección demorábase porque os organizadores loxísticos do evento, a asociación cultural M de Meira, repartían agasallos e palomitas de Curtas na Rede cedidas por unha amiga (gracias María!), pouco a pouco enchíase o lugar e as luces apagáronse para dar paso ó comezo... neses intres o aspecto da Casa da Cultura era excepcional, cheo a rebosar, con xente vendo as curtas dende os corredores e co galiñeiro tamén abarrotado, falamos de mais de 200 persoas, desde logo temos que agradecer ó pobo e arredores a gran acollida que nos brindaron, sen este apoio non creo que puidésemos seguir dando o mellor de nós, xa que a xente responde do mesmo sexa mais malo ou mellor o que van ver, sabendo de antemán que somos uns simples afeccionados.

Entón foron pasando continuamente, entre os presentadores animados que preparamos:

- Xigantes (o documental de GF)
- Bad Company (a curta da nova factoría meirega Gang Films)
- A retrospectiva GF: REM, Memoram, Simón e Que lle pasa a Pepe Pistola!!

Ata chegar ó momento que gardábamos con moito mimo:

- O Paquete, a nova curta foi recibida e despedida entre sinceros aplausos que nos satisfacen mais que calquer premio que dean por ahí adiante, gracias de novo!!

E así rematamos esta nova entrega de M de Cine, unha edición que foi un éxito total de público e unha satisfacción persoal importante despois dos desmáns dos últimos días (vou obviar os problemas técnicos do proxector durante toda a gala)... non sei aínda se O Paquete é a nosa mellor curta, eso saberémolo co paso do tempo pero por agora seguimos ilusionados con presentala ó maior número de festivais e concursos posible, a calidade de imaxe que acadamos este ano é suficiente para iso. Por certo xa logo vén Curtas na Rede, o concurso por antonomasia das curtametraxes amateurs, seguro que ahí estamos tamén pero con unha versión reducida ata os 5 minutos máximos que permiten, así que mais adiante non terei outro remedio que pedir algúns que outros votos.

Gracias anticipadas

PD: Deixo agora algunha foto da gala

Bo finde a todos










12/8/09

VU... (A pola ghiña)

12/8/09 5
Como din en Genova, cuna do gran Fabrizio de André, "VU..." para indicar que non entenden certas cousas, pois hoxe somos os Bluesomes os que non entendemos algunhas cousas.
.
Cóntovos, resulta que hoxe me chamaron da Radio Galega do programa Estamos en Crise, concretamente Edu Lavandeira (o cal me parece un gran comunicador e do que non teño ningunha queixa) para decirnos que somos finalistas do "A pola ghiña" ese concurso paralelo (ou para lelos) que o "iluminado" Nonito Pereira utiliza para... nada!!... mais que mostrarnos un pouco de verborrea verbal, bastante prepotencia e moita presuntuosidade...
.
En fin que The Bluesomes con Tripigrelos resultamos finalmente gañadores da que é supostamente a peor canción do verán, non é que nos importe o feito ese (por sorte á xente da rua, á xente que nos escoitou gustáronlles ás nosas cancións, que estan feitas con traballo e intentan ser orixinais, de feito os comentarios que nos fan sempre son bos, o cal nos enche de orgulo e nos fai pasar desta patraña), importanos que é incrible como ó ser uns completos deconocidos, ó non ter un solo enchufe podemos ser nominados ó que queiramos, se total ¿¿quen se vai queixar??. Este individuo non tivo maneira de darme un solo motivo en antena de porque nos nominaba, que si o estribillo, que si a turuta... non sei, patético.
.
Pola nosa parte o ano que vén voltaremos con algún dardo envenenado, cunha canción fevervorosa que polo menos lle sirva a algúns para non esquecerse do noso nome e aprender a pronuncialo. Se vos parece podedes escoitar hoxe o programa (comeza a unha creo), en falsísimo directo, claro está que Nonito de noite non traballa (que podemos esperar dun concurso no que hai unha soa persona de xurado), bueno escoitádeo, pode ser divertido...
.
Un saúdo bluesome!

10/8/09

10/8/09 3
Hola amigos, o próximo Domingo 16 de Agosto, e gracias á estreita colaboración ca asociación cultural M de Meira estrearemos na Casa da Cultura de Meira "O paquete", a nova curtametraxe de GaitaFilmes. Xunto coa estrea faremos un reproducción da historia da factoría dende o 2005 ata hoxe e ademais proxectarase tamén a opera prima da nova factoría meirega Gang Films, que se titula "Bad Company" e esta realizada por rapaces moi novos do pobo.


6/8/09

Entre idas y avenidas

6/8/09 4
Cuando llegue a ver las mansiones que deseo,
cuando el corazón explote de júbilo en mi mente,
cuando los caminos sean de nuevo frescos,
y la vida nos espere siempre dispuestos,

a echar un mano, a conseguir un premio,
para luego reírse de ti, en tu propia cara,
a pasar un brazo por los hombros de ese amigo,
que siempre estuvo ahí, contando tus palabras.

Cuando amanezca lluvioso un día más,
cuando aún sintamos el calor de una sonrisa,
abrazados mirando como golpea el mar,
preciosa, así es la caricia que nos guía.

Horas, minutos, belleza misma del destino,
ilusiones que cumplir, sacrificios que enseñan,
soledades que nos hacen ser más sabios,
las leyes no permiten, solo ordenan tus actos.

El sendero que habita detrás de mi casa,
lo llevo viendo toda mi vida, todo el tiempo,
un lugar tranquilo en una esquina cercana,
que sin embargo creo que aun no lo conozco.

Declaración de principios o gris cruzada,
corazones humeantes en la calle real,
invenciones que, de viejas, ya extrañan,
nos espera un destino que puede quemar.

La vieja puerta se abre lenta y callada,
para dejar ver lo que entonces éramos,
un racimo con uvas verdes y moradas,
que no podemos tocar, solo extrañarlas.

Las victorias se cuentan en las vitrinas,
húmedas y frías, sin mostrar sentimientos,
las derrotas desgarran tantas vidas,
mientras todo fluye entre idas y avenidas.

Cuando me haga llorar una nueva canción,
sentiré que queda mucho por aprender
cuando por fin me concedan inspiración,
cuando una mirada me enseñe a ver,

cuando la tinta se deje las agallas en el papel,
podré felicitar con palabras y poesías,
cuando la siembra nos depare algún placer,
podré sentarme a borrar todas mis desdichas.

27/7/09

Sadautor 2009

27/7/09 2
Amigos, gracias ó traballo de Paris Joel o sabado 8 de Agosto na localidade coruñesa de Sada terá lugar a terceira edición do Sadautor, unha xuntanza amistosa dalgúns dos cantautores mais interesantes destes lares, aconsellovos que non deixedes pasar a ocasión de pasar unha preciosa velada ó carón da ondas do mar, nun "recuncho" da praia de Sada.






15/7/09

A Polo Ghit e mais cousas

15/7/09 6
Hola compañeiros, levo un tempo desaparecido, foi un mes complicado, con pouco ánimo, con cero ganas de escribir no blog e con poucas ganas de tocar a guitarra. Polo Medio pasaron ademais duas mudanzas e varias limpezas, e pa colmo non teño unha gran disponibilidade de internet. Pero bueno, un comeza de novo a recuperar os folgos e hai que poñerse a funcionar, a moral xa vai mellor tamén.

Coméntovos que estamos comezando a facer a curta de este ano: "O Paquete", temos un mes e vai ser incansable, pero estou convencido de que o conseguiremos, si así é, o día 16 esperamos poder facer unha presentación en exclusiva no Centro Cultural de Meira, xunto a asocianción cultural M de Meira, con algunha sorpresa incluida.

Por outra banda e xa remato por hoxe, gustaríame pedirvos que vos pasásedes polo A Polo Ghit para escoitar os TripiGrelos que presentamos The Bluesomes ó concurso, se despois de escoitar a canción vos gusta pois podedes darnos un voto. Deixovos o enlace:


http://www.vieiros.com/especiais/apologhit09/index.php?c=ficha&id=75018

Que teñades unha boa semana.

9/6/09

GaitaFilmes

9/6/09 0
Bos días a todos.

GaitaFilmes renóvase cibernéticamente para ofrecer unha web de estética moderna e maior capacidade que un simple blog. Dende alí poderedes ver as curtas, ás novas, os proxectos en marcha... e ademais opinar no blog que ten a propia páxina.

Esta é a direccion:

GaitaFilmes

5/6/09

Una dura semana

5/6/09 2
Esta semana termina, y termina más o menos bien, teniendo en cuenta que hubo problemas personales, tres exámenes, varios trabajos, líos con el Erasmus, mucho mono de guitarra, resaca post concierto de David Taboada...

Al final, ha llegado el viernes por la tarde y por fin puedo descansar unas horas, mientras imprimo apuntes para la semana que viene y corrijo un trabajo para el martes, pero no hay presión, ¡viva! por lo menos hasta el domingo no hay presión de estudiar.

Intentaré aprovechar para ensayar y para salir a entrenar en bici, hay que empezar que los objetivos para el mes de julio son muchos: grabar maqueta, ensayar con Os Pistolas para tocar, grabar el cortometraje "O Paquete, llegar en forma a las carreras de A Mariña... seguro que son demasiados, pero así por lo menos seguramente alcance alguno de ellos.

Ah! Se me olvidaba reseñar que el concierto de David Taboada el sabado pasado en Ferrol fue brutal, yo le pedía por perdón por la crítica y todo jejeje, me lo pase como un enano y ahora mis amigos ya son nuevos fans..

Buen finde a todos.

--

Os dejo la letra de una canción que compuse estos días, haber si os gusta.


Mi dulce soledad

Sigo de pie y riendo,
sigo dando tumbos,
de un acorde desafinado
a una melodía sencilla,

de una letra certera
a las noches de canto,
de la luna llena
al insomnio y al llanto.

Mi dulce soledad habita
en los lugares más inhóspitos:
en los racores de las bicicletas
y en cada línea de bajo...
en los asientos de un autobús,
en la radio a medianoche,
en las etapas del tour
y en mi guitarra pobre...

Sin que se atisbe aún
intención de abandonar,
sin ocupar ni preocuparme
del lugar de mi canción,

puedo al fin asegurar,
puedo construir mi sueño,
una historia verdadera
contada por capítulos,

un sincero sentir
desde el fondo de una botella,
desde un bocado de noche,
para quien quiera escuchar.

29/5/09

Concertos

29/5/09 3
Bueno antes de nada, e xa que imos falar de concertos, decir que onte fun ó concerto de Balakandra, un grupo de San Sadurniño no que toca o baixo o meu amigo Dubi (un Bluesome), é un grupo que mestura moita música, partindo de sons tradicionais galegos e de folk, ainda que por momentos semella que os van buscar á América mais profunda integrando toques de country ou jazzeros, cancións rocanroleras... outras cancións melódicas... foi un grato concerto, moi bo musicalmente, pese a que o sonido non era o máis óptimo. Balakandra naceu como un brote de Saraibas un grupo tradicional e protesta de San Sadurniño que é mítico en toda Galicia dende fai trinta anos, nembargantes é unha cousa distinta, unha banda moi especial formada por rapaces novos e xente mais experimentada que logran deixar impresión ser un grupo compacto, virtuoso e novedoso dentro do folk. Vaia, que se tedes a ocasión de velos non a deixedes pasar.

-------------------------------------------------------------------------------------------------
Imos ó tema dos concertos do fin de semana:

David Taboada (en formato de trio acústico) en Ferrol, no Pub Carteles o sábado ás 23:30h.

Carlos Bau acompañado de Jose Luis Paz dentro do festival Anduriña de Sada, xunto con moitos musicos mais. Festival: sábado a partir das 16h, Bau ás 19h.

Roberto Sobrado no Café Carlos a partir das 0:00 h. Sábado no Carballiño.

Bo finde a todos!!

24/5/09

David Taboada - "Tal cual"

24/5/09 3

Crítica del disco “Tal cual”, de David Taboada.



El músico lucense David Taboada (www.davidtaboada.blogspot.com) sacó un disco hace unos meses que se llama “Tal cual”, con él tengo una pequeña deuda pendiente, intentemos saldarla.

Las calles de Lugo son inspiradoras, por lo menos las canciones de David Taboada dan esa sensación, él conoce bien las calles de Lugo pero poco a poco las calles de Lugo también lo van conociendo bien a él, y a su teclado y a su guitarra, porque David es un tres en uno. Además puede presumir de conocer y darse a conocer en muchas calles de toda Galicia. Aún le quedan muchas más calles por las que pasear su guitarra, sí, pero todo se andará. Ahora, si cambias “calle” por “bar” en el párrafo anterior éste ya tiene significado: la experiencia que va adquiriendo un artista, las etapas que va dejando atrás y culminan en una gran colección de canciones firmadas por David Taboada y reunidas bajo el nombre de “Tal cual”, ni más ni menos. Un disco heterogéneo, singular, moderno, muy bien arreglado, con potencia musical y lírica, estribillos enchufadísimos e inspiradas estrofas.

El disco en cuestión comienza con “Magia”, nunca mejor dicho, una apología al arte que consigue ser uno de los hits, con un saxo feliz y unos efectos de guitarra clavados, además está cantada con mucha garra, supongo que fue single, por lo menos a mi fue la primera en entrarme. Empezamos bien. David es un señor y como tal le dedica una canción a Galicia, “Chove, chovees un encadenamiento de frases y situaciones típicas, otra canción potente con un estribillo que ni recuerdo las veces que lo tarareé por la calle, a mí me gusta que en Galicia llueva, a mí me gusta mucho esta canción. La primera parte del disco se cierra con “Espero” un tema a medio camino entre el ska y el rock, una canción que gana con el tiempo y en la que Carlos Bau colabora dándole todavía más puntos al tema.

Por momentos el disco se pone más intimista, disminuye la carga musical (piano, batería y voz) y nos habla de amor, “Café” es una canción feliz y una bonita historia de amor… ¡de todo menos canalla! Vamos ya por la canción cinco, “As tres irmanciñas” es el otro tema en gallego del disco (¡qué bien suenas en gallego!), seguimos hablando de amor, de poligamia de la buena, es una de mis favoritas y musicalmente creo que está muy lograda. “Alrevésèverla” es la vida el revés, una original e inspirada letra de cómo podría ser la vida si empezásemos a vivir desde la tumba, si en lugar de un pan debajo del brazo trajésemos un epitafio, musicalmente es pura energía, sin tiempo a respirar entre estrofa y estrofa, quizás demasiado forzada para cantar, pero los teclados al más puro estilo “honky tonk” y el solo de violín me pueden, y no puedo resistirme… Pero la historia continúa con “Silencio”, otra canción de amor, una canción embriagadora que te relaja y que te evade; con un estribillo precioso:

“Con la ropa del suelo hacer una trinchera,
defender esta paz frente cualquier guerra,
fundar una república, denunciar por plagio al cielo,

hacer un himno con este silencio…”


Llega el momento de la última etapa del disco, estamos en la canción 8, y si aún quedan dudas, si el oyente todavía no estuviese satisfecho, David nos regala tres canciones más que le ponen el broche de oro al cd, y así de repente escuchamos las primeras frases y acordes de “Newton vs Eva”, la canción te engancha desde el primer momento, la estrofa y el puente son dardos envenados… y como me gusta cuando suelta lo de:

“Newton quiere cometer un buen pecado,
un pecado con estilo, genuino, original…”


Todo el tema es un bis a bis de David Taboada frente a un acertadísimo Cesar de Centi, que pone en apuros al propio compositor haciendo suya la canción. No sé si se nota mucho pero he de reconocer que es mi tema favorito, disfrutadlo. Sin tener tiempo para recuperarnos del último hachazo llega “La gripe”, una rumba cañera, con sabor, color y textura, servida como una delicatesen del chef Taboada, música y letra se alían para hacer un tema redondo, lleno de ironía, con cabida para que se luzcan las guitarras y con un inspirado solo de piano que se hacía necesario para comprender al pianista que David lleva dentro… De este modo llegamos a la última canción de disco (bueno, esto no es exactamente así, pero el regalito del final lo tendréis que descubrir por vosotros mismos al comprar el disco) y para terminar por todo lo alto, ¿qué mejor que un rock and roll?... “Falso réquiem en la mayor” es un tema de base clásica muy bien armado, un sincero homenaje al rock and roll, la letra hace un original repaso de las décadas gloriosas del rock “moderno”, con guiños hacia los tópicos: las guitarras, las drogas, el sexo… y a los típicos: Rolling Stones, The Beatles, sus queridos Led Zeppelin, Black Sabbath, Guns n Roses… una delicia. Evidentemente el rock no morirá, y después de todo esto tengo claro que las canciones de David Taboada canciones tampoco.

El disco se terminó y nos dejó un gran sabor de boca, está lleno de canciones bien hechas, mezclando estilos, dando saltos y cayendo de pie, con unos músicos fantásticos arropando todas las canciones y un David Taboada espléndido, que no hace sino sorprenderme de cómo es capaz de hacer un disco tan bien producido y tan complejo como éste… que ha subido de nivel no me cabe duda, lo felicito y me alegro mucho. Espero que disfrutéis el disco.

Bueno, ahora viene lo importante, mañana tenéis que hacer un regalo y no sabéis cómo comprar el disco, pues es bien sencillo, aquí os dejo el enlace:

http://es.geocities.com/davidtaboadalopez/Puntosdeventa.htm

No os arrepentiréis. Doy fe.

23/5/09

Recordando a Victor Jara

23/5/09 0

MANIFIESTO

Yo no canto por cantar
ni por tener buena voz
canto porque la guitarra
tiene sentido y razón
tiene corazon de tierra
y alas de palomita

Es como el agua bendita
santigua glorias y penas
aquí se encajo mi canto
como dijera Violeta
guitarra trabajadora
con olor a primavera

Que no es guitarra de ricos
ni cosa que se parezca
mi canto es de los andamios
para alcanzar las estrellas
que el canto tiene sentido
cuando palpita en las venas
del que morira cantando
las verdades verdaderas
no las lisonjas fugaces
ni las famas extranjeras
sino el canto de una alondra
hasta el fondo de la tierra

Ahí donde llega todo
y donde todo comienza
canto que ha sido valiente
siempre será cancion nueva

La última canción que escribió Victor Jara, en 1973, el año en que fue torturado y asesinado por ser un idealista generoso, que amaba a su pueblo, a la libertad y al trabajo.

22/5/09

Poco - Rose of Cimarron

22/5/09 0
Una canción completa, una gran canción.

19/5/09

Para Mario Benedetti

19/5/09 5

Sin palabras

Sin palabras, poeta,

sin pluma ni papel,
sin llevar el ala rota
por seguir tu camino,
por leerte y creer.

Sin palabras, poeta,
porque las palabras
eran tu propio ser
y ahora se marchan,
huyen al atardecer.

Sin palabras, Mario,
las palabras se van
con quien las cuida,
con quien las ama…
y hacen muy bien.

Dedicado a Mario Benedetti, que en paz descanse.

18/5/09

Antonio Vega

18/5/09 2
Una semana después, mi recuerdo a uno de los músicos destacados de este país en los últimos 30 años. Esta canción es pura poesía...





Donde nos llevó la imaginación,
donde con los ojos cerrados
se divisan infinitos campos.
donde se creó la primera luz
junto a la semilla de cielo azul
volveré a ese lugar donde nací.
De sol, espiga y deseo
son sus manos en mi pelo,
de nieve, huracán y abismos,
el sitio de mi recreo.
Viento que a su murmullo parece hablar
mueve el mundo con gracia, la ves bailar
y con él, el escenario de mi hogar.
Mar, bandeja de plata, mar infernal
es su temperamento natural,
poco o nada cuesta ser uno más.
De sol, espeiga y deseo...
Silencio, brisa y cordura
dan aliento a mi locura,
hay nieve, hay fuego, hay deseo,
ahí donde me recreo.


Antonio Vega

15/5/09

Bilinguismo

15/5/09 1
Levo tempo con gana de comentar o meu punto de vista con respecto a este delicado tema, básicamente o meu punto de vista está na defensa do galego como lingua propia de Galicia. A miña postura baséase sobre todo pola necesidade que sinto de recuperar un terreo que xa fai moitos anos lle quitaron ó galego, durante as épocas nas que meus pais e meus avós non podían estudiar nin oficializar nada na súa lingua, na verba que levaban utilizando toda a súa vida, polas imposicións que recibían do goberno.

Podo decir que as circunstancias desencadean a miña forma de pensar. Síntome tradicionalista e galeguista, mais non nacionalista, e creo que debemos consevar ó máximo unha cultura e unha historia que levamos facendo propia dende tempos moi lonxanos, e esa cultura escríbese en galego (¡nunca en lusista!).

Sen embargo a miña postura non é para nada radical, escribo e canto en castelán diariamente, creo que son bilinguista e síntome orgulloso de selo, para min o castelán tamén é unha lingua oficial e tamén a considero a miña lingua. Con tódalas letras. Por iso penso que debemos convivir sen problemas entre todos, sen nungún tipo de imposicións, e isto vai tamén por algunhas modificación que o BNG implantou durante estes anos, non é tan complicado que que se poida falar galego en toda Galicia e que tamén se poida falar castelán; simplemente temos que respetarnos entre todos.

Agora que remato de escribir e sinto que non conseguín explicarme con claridade, de todos modos moitos xa sabedes que o meu punto de vista non é nada extremo e que solo busco poñer o meu gran de area na consevación dunha cultura que disfruto e que me encanta.

Bo finde a todos.

NOTA: Tiven que sacar a foto anterior á edeción debido a que me comentaron que había posibilidades de que foran os propios contramanifestantes quenes levaran eses carteis e eses disfraces, e tampouco quero faltar á verdade.

10/5/09

Videoclip: Barrabás

10/5/09 0
Hola a todos,

Unha tempada atrás, de casualidade, Andrés Goteira quíxome demostrar que a nova cámara de GaitaFilmes grababa ben o audio e xurdiu nese intre a idea de grabar unha canción que eu andaba tocando, puxose mans á obra e ó final da noite rematamos grabando planos na plaza de Meira, e logo na serra, e despois mais planos con Ana García... e finalmente acaboume producindo un videoclip da canción en directo da canción "Barrabás", aquí vos mostro o videoclip.





Despois disto, deume por amañar a canción un pouco e metinlle uns arreglos de guitarra e o meu compañeiro Iago uns arreglos de cordas co teclado e así quedou a nova versión, podedela escoitar no myspace, espero que vos gusten.

Suso López

8/5/09

Marwan, de Centi, Suarez... unas fotillos

8/5/09 2









4/5/09

Antibióticos

4/5/09 3
Bueno, esta ponte non foi demasiado útil, levo enfermo dende o mércores, e notablemente mal dende o xoves á noite, o venres case 40 de febre!!, e agora vou mellor gracias ós antibióticos pero ainda non estou sano. De todos modos pido que ninguén faga o chiste: ¿e logo, non será gripe porcina desa ou? Vou cheo de escoitalo jeje!

Pois iso, que mentres non me recupere non esribo (serán un par de días, espero), pero sí me gustaría destacar o concertazo e o carisma de Marwan, as tablas que Cesar de Centi (con nervios e todo) colleu no escenario e a grata sorpresa de Andrés Suárez, no concerto do Paraninfo do xoves pasado.

Xa colgarei algunha foto, teño varias que estan ben, a pena e que todas nas que estaba Mou creo que sairon borrosas, non sei seguro porque que a cámara non era miña e aínda non as teño.

Saúde (¡que falta fará!)

28/4/09

Concertos para este Xoves

28/4/09 2
Concertos por aquí cerquiña que non debedes perdervos, todos para este Xoves 30 de Abril, quen avisa non é traidor:

- No Paraninfo da Universidade da Coruña, ás 20:00h, MARWAN presenta o seu disco "Trapecista", teloneado por CESAR DE CENTI. Entrada Libre.


- Tamén na Coruña, neste caso na Fnac ás 19:30h, actúa CARLOS BAU preséntándonos a reedición do disco "Tiempo al tiempo". Entrada gratuita.


- En Santiago de Compostela na Sala Capitol, ROBERTO SOBRADO participa na final do Certame música Xove'09, el ás 22:30h (Antes tocan outros, todo comeza ás 20:00h). Entrada libre ata encher o aforo.


27/4/09

"Rock Nacional" argentino (texto completo)

27/4/09 1
La Balsa. Preludio.

Este texto tratará sobre el rock argentino, lo que allí se entiende como “Rock Nacional”, todo ello con mis posibles errores de concepto, de política y algunos olvidos que los que lo vivieron no me deberían perdonar, sin embargo, he de decir en mi defensa que es complicado mantener el orden, conocer a los artistas y rememorar sus conciertos, siendo un meirense del 84 hablando sobre una historia que graba sus primeros notas en Buenos Aires en el 68. El texto estará dividido por capítulos que comenzarán con el título de una canción muy significativa de cada uno de ellos, vamos a ello.

El “Rock Nacional“, es el movimiento musical y cultural que despertó a la Argentina de los años 60 y no sucumbió a las dictaduras que se estaban sucediendo, fue un movimiento valiente y de incomparable valor artístico, del que intentaré hacer un repaso para quien quiera zambullirse en esta historia, partiendo de finales de los sesenta y hasta principios de los noventa, punto en el que mi interés por lo que se hace no pasa de ser nuevos discos de los viejos artistas y pequeñas novedades interesantes, pero nada comparable a los 25 años anteriores.


Muchacha ojos de papel. Los primeros tiempos, 68-74.

Año 1968, Buenos Aires. En el local La Cueva es donde se marca la salida, pero nombremos a la gente que dio esos primeros pasos, ahí estaba Tanguito, luchando contra el mundo y componiendo “La Balsa” junto a Litto Nebbia, la cual populariza su grupo Los Gatos y consigue un éxito rotundo con más de 200.000 copias en pocas semanas, en esos años aparecen muchos más artistas como Ciro Fogliatta, Pajarito Zaguri… y poetas desavenidos con el mundo, véase Pipo Lernoud y Miguel Grinberg, que buscaban hacer algo nuevo con su filosofía de aire fresco; ese roquero adelantado a su tiempo, Moris, ya hacía disfrutar a las minorías como después hizo en Madrid, su canción “El Oso” es otro mito de los primeros años. Al poco tiempo saldrían bandas de rock más convencionales en lo que se refiere a su formación, tales como Almendra, Manal, Vox Dei… estilo clásico mezclado con blues, metal, rock pesado o acústico; coetáneamente (por 1970 más o menos) surgen cantautores como Raúl Porchetto o León Gieco… Miguel Abuelo, los hermanos Makaroff… la explosión del movimiento acústico con Pedro y Pablo, Santaolalla… y enseguida llegaría la hecatombe llamada Sui Generis (Charly García y Nito Mestre), los primeros en llegar a las masas, en llenar estadios, en asustar a los represores… una banda mágica e irrepetible… también Billy Bond y la Pesada les hicieron pasar un mal trago a los opresores con su mítica frase: “¡rompan todo!” durante un concierto en River (si mal no recuerdo)… definitivamente los primeros setenta resultaron muy fructíferos y canciones como “Muchacha ojos de papel”, “Catalina Bahía”, “Génesis” y los himnos de Sui Generis: “Canción para mi muerte”, “Rasguña las piedras”, “Aprendizaje”… aun están presentes hoy en día y serán imborrables de las retinas de los argentinos, un pueblo con memoria musical. Por esa época de los primeros 70 nació también la poesía de Alejandro de Michele con el dúo Pastoral, el supergrupo Porsuigieco, Pappo ya llevaba unos años enseñando blues por los locales de BsAs… mientras tanto Almendra llegaba a su fin y su líder Luis Alberto Spinetta formaba Pescado Rabioso, un lujo para los sentidos cuyo disco Artaud de 1973 fue elegido recientemente el más importante del rock nacional por un jurado de gente relacionada con la música, un par de años más tarde Pescado Rabioso se deshacían y aparecía Invisible, otra enorme banda de Spinetta.

En esos tiempos, mediados de los setenta, las dos grandes figuras del rock argentino, L.A. Spinetta y Charly García, eran los líderes de las bandas Invisible y Sui Generis, pero por diversos motivos se deshicieron, el disco en directo “Adios Sui Generis” de despedida de los mismos fue un punto de inflexión dentro del “Rock Nacional”, no en vano todo el mundo recuerda a Charly despidiéndose del multitudinario público con su mítica frase: “Nos vamos, chau, chau, chau, chau, chau…”, sin embargo poco tardaron en salir nuevas propuestas… endureciendo el sonido… era el momento de abarcar el rock sinfónico, el rock progresivo, la ópera rock… y ellos iban a estar, como no, en la vanguardia de los nuevos sonidos.


Seminare. El rock y la dictadura, 74-82.

En estos primeros ochenta se forman La Máquina de Hacer Pájaros, Crucis… y muchas más bandas progresivas, León Gieco saca discos con canciones tan conocidas como “Sólo le pido a Dios” (por citar una canción españolizada) o “El Fantasma de Canterville” (compuesta por Charly García) mientras Spinetta nos deleita con dos discos en solitario. Muchos dicen que La Maquina fue la banda más completa de Charly sin embargo no consiguió el éxito de Sui Generis, las canciones de larga duración (que ya asomaron en el excelente disco de Sui Generis “Algunas anécdotas para las instituciones”) y la sobrecarga musical de los discos no se aceptaban todavía en la sociedad argentina de la época, habría que esperar a Seru Girán y Spinetta Jade para que García y Spinetta volvieran a llenar estadios, incluso de forma conjunta, ese concierto (1980) se recordaría como uno de los momentos álgidos del “Rock Nacional”. Es importante señalar a su vez que la popularidad alcanzada años antes por los grupos y solistas acústicos va perdiendo fuelle ante las nuevas corrientes estéticas y musicales, y en esos años desaparecen bandas como Pastoral, Pappo`s Blues o Crucis.

La represión de la dictadura militar hizo que en esa época, finales de los setenta, muchos artistas emigrasen a España, casos como los de Sergio Makaroff, Ariel Rot, Alejo Stivel o Moris. En nuestro país también fueron ellos los precursores del rock de autor, caso de Moris, y del rock n roll, caso de Tequila, y sobre todo de cantar rock en castellano; para los que quedaron fueron tiempos difíciles, de luchar contra la represión y contra el “señor manos tijeras” (la censura en las letras), pero lejos de abandonar en los momentos difíciles dieron una vuelta de tuerca más a su creatividad literaria componiendo canciones protesta que salvaran el escollo de la censura.

Estamos en 1978, año crucial, cuando parecía que el rock nacional agonizaba aparece el disco “Seru Giran”, la ópera prima de los mismos Seru Giran, podemos decir que salvaron rock y continuaron la progresión. Para la formación de la banda Charly García y David Lebón estuvieron varios meses en Brasil, escapados de Argentina, componiendo canciones enormes y dando forma a su nuevo proyecto, que contaría con Óscar Moro a la batería y Pedro Aznar al bajo; Moro era ya un músico reconocido, que había tocado con Charly en La Máquina y había formado parte del movimiento fundacional del que hablamos al principio; por su parte Aznar era un bajista muy joven que impresionó a Charly cuando lo vio, los años hablarían de él como uno de los mejores bajistas de Latinoamérica y un gran compositor en solitario. Tal conjunción de talentos dio como resultado la banda más importante e influyente de la historia del “Rock Nacional” argentino: Seru Giran. Su primer disco, de nombre homónimo, no fue aceptado inmediatamente, la gente no conseguía entender todavía lo que hacían, Sui Generis continuaba sus retinas, pero con el segundo disco, “La grasa de las capitales”, consiguieron dar un golpe en la mandíbula del más incrédulo, Seru Giran se convirtió entonces en la superbanda que llegó a todos los estratos de la sociedad argentina; en 1980 editaron “Bicicleta”, quizás su mejor disco y en 1981 “Peperina” con lo que terminaron de redondear el círculo, al año siguiente la banda se deshace porque Pedro Aznar se va a tocar a Estados Unidos con Pat Metheny, pero antes se despiden a lo grande, presentándose en el Luna Park en un concierto memorable, en el que presentan en exclusiva la canción “No llores por mí Argentina”, éste fue el lacito de lujo que pusieron a su historia. Para la memoria dejaron canciones como: “Viernes 3 AM”, “Seminare”, “Canción de Alicia en el país”, “Peperina”, “Desarma y Sangra”…

En la época de Seru Giran, Luis Alberto Spinetta crea Spinetta Jade, que fusionaba el rock y jazz, incluso balanceándose por momentos hacia el pop y la electrónica, Gustavo Santaolalla edita su fantástico disco “Santaolalla” y artistas como León Gieco, Litto Nebbia, Vox Dei o Pappo siguen cosechando buenos discos de público y crítica. Pero se acercaba el fin de la dictadura militar y ese sería un momento de cambio muy importante para la música en Argentina, la nueva ola llega con fuerza, aterriza el pop, la música bailable de Charly, nuevos cantautores, el rock underground…


Cerca de la revolución. La libertad de expresión, 82-89.

El comienzo de la nueva década, los ochenta, nos traerá el cambio hacia una música más accesible y directa, como dice Charly estamos “Cerca de la revolución”, una revolución musical en la comienzan a llamar la atención Patricio Rey y los Redonditos de Ricota (llevaban ya unos cuantos años tocando en lo más profundo del underground), paralelamente aparece en Buenos Aires el trío Soda Stereo, se forma Virus, una banda de nueva ola que trae consigo la fusión de pop, electrónica y otros géneros, Zas (la banda de Miguel Mateos) adquiere gran popularidad, Miguel Abuelo funda Los Abuelos de la Nada (haciendo discos fundamentales y sumamente exitosos, con Andrés Calamaro incluido)… aparecen nuevos cantautores como Juan Carlos Baglietto, Alejandro Lerner y Fito Páez, bandas exitosas como Enanitos Verdes, Los Violadores (precursores del punk-rock), Sumo (la gran banda suburbial de Luca Prodan), Los ratones Paranoicos… se juntan de nuevo Manal y Almendra, y Moris regresa de España… mientras L.A. Spinetta, Charly García y León Gieco siguen con sus andaduras en solitario a la vez que Pappo forma su banda heavy: Riff… en fin, innumerables sucesos que hacen de este periodo el segundo pico de creatividad, si bien es cierto que el comienzo de la democracia ayudó y mucho a que fuera posible. Fue una década dominada en sus primeros años por el pop-rock y la electrónica que poco a poco fue dejando paso al rock suburbial, coincidiendo con los momentos débiles de la economía de Argentina, conviviendo durante todo el tiempo con los nuevos y viejos solistas.

En el 82 Charly saca su primera placa como solista, el primer disco de su trilogía de oro: “Yendo de la cama al living”, poco después Fito Páez edita “del 63” un disco muy bueno que a la postre sería uno de los más importantes de su carrera, en el 84 debuta Soda Stereo con su álbum homónimo, en el 85 Sumo hace lo propio… mención aparte se merece esta banda, fue gestada por Luca Prodan y cantaban en inglés casi todas sus canciones, no saboreó el éxito masivo hasta la muerte de éste por cirrosis, convirtiéndose en un grupo de culto y con un misticismo sin parangón, de la desaparición prematura de Sumo en 1987 surgieron dos grupos muy importantes en estos últimos veinte años: Divididos y Las Pelotas. Continuando a mediados de los ochenta, ven la luz “Clics Modernos” y “Piano Bar” de Charly, con lo que se completa lo que quizás sea la trilogía más inspirada de un músico solista en nuestro idioma, hasta terminar la década Charly continua sacando discos y éxitos constantemente, es una fábrica de hits (“Los Dinosaurios”, “Nos siguen pegando abajo”, “No voy en tren”, “Cerca de la Revolución”...), incluso se junta con su ex-compañero Pedro Aznar para hacer el sublime “Tango”, que tendría continuación con “Tango 4”. Durante estos años Spinetta firma discos de dulce factura como “Kamikaze” y “Privé” (donde se incluye una canción del “disco que no fue” con Charly García: “Rezo por vos”, tema que pasó a formar parte de los directos de ambos artistas) y León Gieco continúa componiendo con éxito discos y canciones de temática social, dibujando canciones entre el rock, el folk y la música popular. De todos modos no todas fueron buenas noticias, el SIDA acabó también por mitificar a algunas de las figuras más importantes, en 1988 morían debido al virus: una nueva estrella como era Federico Moura (Virus) y un clásico atemporal como Miguel Abuelo. Virus continuó, los Abuelos de la nada desaparecieron, comenzando de este modo la carrera en solitario de otro de los grandes solistas en castellano: Andrés Calamaro.

Los nuevos cantautores del panorama musical de esta década estaban encabezados por Fito Páez, que hizo discos fundamentales como “Giros” o “Ciudad de pobres corazones”, además participó en giras y grabaciones de algunos discos de Baglietto y Charly García y realizó un disco conjunto (“La, la, la”) con L.A. Spinetta, pero su punto más álgido aún estaba por llegar, aunque ya hablaremos de ello a su debido tiempo. Cuando Fito ya llevaba a sus espaldas algunos LP´s aparece en la escena solista Andrés Calamaro, un músico ya reconocido gracias a su trabajo con Raíces y sobre todo con Los Abuelos de la Nada (canciones como “Mil horas” y “Sin gamulán” son de su autoría), coincidencias o no, Calamaro también había formado parte de la banda de Charly poco antes que Fito Páez, y el mismo Charly produciría su primer disco: “Hotel Calamaro”, en esta década el bonaerense editaría otros discos importantes como son “Por Mirarte” y “Nadie sale vivo de aquí”, pero tendría que ser en los 90, en España y junto a Ariel Rot, cuando alcanzase el éxito masivo para sus canciones. Por otra parte el gran momento que vivía “Rock Nacional” en estos años hizo que bandas de blues clásicas alcanzaran cierto éxito, estamos hablando de Memphis la Blusera y La Mississippi; de un modo similar Los Caballeros de la Quema y Ataque77 lograron ser reconocidas dentro de sus géneros de rock suburbial y punk respectivamente, además otros estilos como el ska, los ritmos latinos y el reggae también tuvieron sitio desde finales de los 80 con bandas como: Los Auténticos Decadentes, Los Fabulosos Cadillacs, Los Pericos... algunas de ellas prolongaron su éxito a la década siguiente y en algún caso incluso hasta nuestros días.

Pero todavía nos falta por ver la verdadera influencia que tuvieron las dos grandes bandas de la última parte de esta historia del “Rock Nacional”: Soda Stereo y Los Redonditos de Ricota… ¿Tu de quién eres, de los Redondos o de Soda?


De música ligera. El cambio a la última década, 89-97.

Los Redonditos de Ricota y Soda Stereo fueron creciendo en popularidad paralelamente a lo largo de la década de los 80, sacando discos que ya son clásicos del cancionero argentino como “Gulp!” o “Un baión para el ojo idiota” por parte de los Redondos, y “Nada Personal” o “Signos” por parte de Soda, y forjando un enfrentamiento de estilo que desembocó en los noventa creando una división musical en toda Argentina debido a las diferencias de pensamiento de sus fans. Ambas bandas se convirtieron en el mayor exponente musical del país en lo que se refiere a seguidores y a las cantidades ingentes de público que arrastraban (hablamos de muchas decenas e incluso cientos de miles de personas), siendo sus discos “Canción Animal” de Soda (disco que incluía “De música ligera”, quizás el tema más mediático de todo el periodo y en el que se notaba su endurecimiento musical) y “La Mosca y la Sopa” (con canciones tan míticas como “Mi perro dinamita”) por parte de los Redondos, la consolidación definitiva que les condenaría a la masividad hasta su fin en 1997 para Soda Stereo, y 2002 para los Redondos. Sus canciones serán recordadas como los himnos del rock de los 80 y 90 para toda la juventud Argentina de entonces. Por otra parte el líder de Soda, Gustavo Cerati y los líderes de los Redondos, “Skay” Beilinson (guitarrista) y el “Indio” Solari (vocalista), continuaron sacando discos de gran éxito y repercusión desde la separación de las bandas.

De esta forma la década de los 90 comenzó con grandes momentos de los músicos que ya triunfaban en los ochenta, siendo los acontecimientos más importantes de este último periodo los que ellos protagonizaban, sin embargo hay una banda nacida en 1990 que sacudió el rock, escuchándose masivamente en ambos lados del atlántico, no fueron otros que Los Rodríguez. Cuando se juntaron Ariel Rot y Andrés Calamaro en España los dos tenían ya una sólida carrera a sus espaldas, fueran componentes de bandas de éxito (Tequila y Los Abuelos de la Nada) y llevaban varios discos en solitario, pero su conjunción (junto a Germán Vilella y al malogrado Julián Infante) en Los Rodríguez dio un giro a la concepción del rock y se convirtieron en los estandartes del rock latino, saboreando la rumba, la cumbia, la milonga y el tango mezclados con rock n´roll. Tras dos discos que los situaron en el panorama nacional español, en 1993 editan “Sin documentos” (la canción homóloga sería su gran himno) un disco redondo que los sitúa en lo más alto de las listas, después vendría “Palabras más, palabras menos” y la gloriosa despedida en el 96 (en cuanto a éxito se refiere ya que personalmente la banda terminó mal avenida) con un disco recopilatorio-rarezas-directos llamado “Hasta luego” que vendió cientos de miles de copias en Argentina y en España. Los Rodríguez nos dejaron una fuerte huella y las carreras de Calamaro y Rot se vieron relanzadas; para la eternidad quedan temas como: “Milonga del marinero y el capitán”, “Mucho mejor”, “Dulce condena”, “Engánchate conmigo” o “Mi enfermedad”.

Para ir terminado nos queda señalar que a principios de los 90 se le concede el título de histórico a Fito Páez después de firmar “El amor después del amor” (el disco del “Rock Nacional” más vendido hasta ese momento) y continúa cosechando éxitos con: “Circo Beat” o “Euforia”; Cerati saca su primer disco en solitario; Charly vive épocas muy tóxicas junto a momentos de gloria (“Filosofía barata y zapatos de goma”, “Hello!”, la exitosa reunión de Seru Giran…) y cambia su mensaje y su música drásticamente, Spinetta crea una de sus obras más apreciadas “Peluson of milk” y un nuevo grupo: Spinetta y los socios del Desierto… muchas más de las bandas y solistas que nombramos durante todo este texto aprovecharon el cenit de creatividad de estos años y sacaron discos interesantes, pero el final estaba cerca, se palpaba en el ambiente y la caída prometía ser dura; el fin no tiene una fecha oficial pero se la podemos poner, sería mediados de los 90, podría ser el directo de MTV de Charly en el 95 o el final de Los Rodríguez en el 96, podría ser también la edición del último disco “clásico” de Los Redondos: “Luzbelito”, pero faltaríamos a la verdad si no situásemos este punto y aparte en la despedida de Soda Stereo el 20 de Septiembre de 1997 en “El Último Concierto” en el estadio de River Plate, me lo imagino como el momento en que un escalador pone la bandera de su país en la cima del Everest, sonríe y comienza a bajar.


Alta Suciedad. Extras, final y cierre.

Una de las canciones más emblemáticas de Calamaro es un buen título para comentar un poco por encima lo que pasó en España y cerrar la historia que acabamos de contar, no en vano es una canción “española” para una época que no nos deparará grandes sorpresas.

En España hemos tenido también nuestra propia ración de rock argentino: la hegemonía en el rock and roll que tuvo Tequila a finales de los setenta, la huella imborrable de Moris y su contagiosa “Fiebre de Vivir”, el inclasificable disco de Sergio Makaroff: “Tengo una idea”, junto a su desigual pero muy artística carrera en solitario, la trayectoria intachable de Ariel Rot como uno de los mejores creadores de canciones en castellano y un excelso guitarrista (aunque olvidado en Argentina), la aparición del genial Andy Chango, los enormes, nunca mejor dicho, discos de Calamaro y, cómo ya dijimos, la formación y eclosión de Los Rodríguez como una banda mitad española mitad argentina de enorme éxito y repercusión.

Para terminar, me gustaría comentar que dentro de lo que me conocimiento alcanzaba y de lo que mi gusto me permitía considerar he hecho un repaso a groso modo de la música popular argentina de finales de los 60, los 70, los 80 y lo que la inercia nos dejó durante los 90, en esta última década y en el nuevo siglo bandas como Babasónicos (formada ya a finales de los 80), La Renga, La Bersuit Bergarabat, Intoxicados, El Otro Yo, Árbol, Los Piojos o Catupecu Machu, entre otras muchas, sembraron el presente del rock argentino, pero nunca pudieron desbancar y mucho menos superar a los que les precedieron durante las tres décadas anteriores, siendo aún hoy el día en que los discos más emocionantes y completos que aparecen año a año son los de: Spinetta, Cerati, Calamaro, León Gieco, “Indio” Solari, Fito Páez o Charly García, echándose de menos una nueva generación que descubra nuevas tendencias de una forma tan genial y generosamente artística como hicieron sus predecesores, convirtiendo la música popular de un país en un nombre propio: “Rock Nacional”.


------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Espero que os haya interesado, gracias a todos los que lo habeis leído y confío en que algún día os sorprenda alguno de los artistas que aquí he nombrado.

Un abrazo.
 
◄Design by Pocket, BlogBulk Blogger Templates Blogger Styles