29/5/09

Concertos

29/5/09 3
Bueno antes de nada, e xa que imos falar de concertos, decir que onte fun ó concerto de Balakandra, un grupo de San Sadurniño no que toca o baixo o meu amigo Dubi (un Bluesome), é un grupo que mestura moita música, partindo de sons tradicionais galegos e de folk, ainda que por momentos semella que os van buscar á América mais profunda integrando toques de country ou jazzeros, cancións rocanroleras... outras cancións melódicas... foi un grato concerto, moi bo musicalmente, pese a que o sonido non era o máis óptimo. Balakandra naceu como un brote de Saraibas un grupo tradicional e protesta de San Sadurniño que é mítico en toda Galicia dende fai trinta anos, nembargantes é unha cousa distinta, unha banda moi especial formada por rapaces novos e xente mais experimentada que logran deixar impresión ser un grupo compacto, virtuoso e novedoso dentro do folk. Vaia, que se tedes a ocasión de velos non a deixedes pasar.

-------------------------------------------------------------------------------------------------
Imos ó tema dos concertos do fin de semana:

David Taboada (en formato de trio acústico) en Ferrol, no Pub Carteles o sábado ás 23:30h.

Carlos Bau acompañado de Jose Luis Paz dentro do festival Anduriña de Sada, xunto con moitos musicos mais. Festival: sábado a partir das 16h, Bau ás 19h.

Roberto Sobrado no Café Carlos a partir das 0:00 h. Sábado no Carballiño.

Bo finde a todos!!

24/5/09

David Taboada - "Tal cual"

24/5/09 3

Crítica del disco “Tal cual”, de David Taboada.



El músico lucense David Taboada (www.davidtaboada.blogspot.com) sacó un disco hace unos meses que se llama “Tal cual”, con él tengo una pequeña deuda pendiente, intentemos saldarla.

Las calles de Lugo son inspiradoras, por lo menos las canciones de David Taboada dan esa sensación, él conoce bien las calles de Lugo pero poco a poco las calles de Lugo también lo van conociendo bien a él, y a su teclado y a su guitarra, porque David es un tres en uno. Además puede presumir de conocer y darse a conocer en muchas calles de toda Galicia. Aún le quedan muchas más calles por las que pasear su guitarra, sí, pero todo se andará. Ahora, si cambias “calle” por “bar” en el párrafo anterior éste ya tiene significado: la experiencia que va adquiriendo un artista, las etapas que va dejando atrás y culminan en una gran colección de canciones firmadas por David Taboada y reunidas bajo el nombre de “Tal cual”, ni más ni menos. Un disco heterogéneo, singular, moderno, muy bien arreglado, con potencia musical y lírica, estribillos enchufadísimos e inspiradas estrofas.

El disco en cuestión comienza con “Magia”, nunca mejor dicho, una apología al arte que consigue ser uno de los hits, con un saxo feliz y unos efectos de guitarra clavados, además está cantada con mucha garra, supongo que fue single, por lo menos a mi fue la primera en entrarme. Empezamos bien. David es un señor y como tal le dedica una canción a Galicia, “Chove, chovees un encadenamiento de frases y situaciones típicas, otra canción potente con un estribillo que ni recuerdo las veces que lo tarareé por la calle, a mí me gusta que en Galicia llueva, a mí me gusta mucho esta canción. La primera parte del disco se cierra con “Espero” un tema a medio camino entre el ska y el rock, una canción que gana con el tiempo y en la que Carlos Bau colabora dándole todavía más puntos al tema.

Por momentos el disco se pone más intimista, disminuye la carga musical (piano, batería y voz) y nos habla de amor, “Café” es una canción feliz y una bonita historia de amor… ¡de todo menos canalla! Vamos ya por la canción cinco, “As tres irmanciñas” es el otro tema en gallego del disco (¡qué bien suenas en gallego!), seguimos hablando de amor, de poligamia de la buena, es una de mis favoritas y musicalmente creo que está muy lograda. “Alrevésèverla” es la vida el revés, una original e inspirada letra de cómo podría ser la vida si empezásemos a vivir desde la tumba, si en lugar de un pan debajo del brazo trajésemos un epitafio, musicalmente es pura energía, sin tiempo a respirar entre estrofa y estrofa, quizás demasiado forzada para cantar, pero los teclados al más puro estilo “honky tonk” y el solo de violín me pueden, y no puedo resistirme… Pero la historia continúa con “Silencio”, otra canción de amor, una canción embriagadora que te relaja y que te evade; con un estribillo precioso:

“Con la ropa del suelo hacer una trinchera,
defender esta paz frente cualquier guerra,
fundar una república, denunciar por plagio al cielo,

hacer un himno con este silencio…”


Llega el momento de la última etapa del disco, estamos en la canción 8, y si aún quedan dudas, si el oyente todavía no estuviese satisfecho, David nos regala tres canciones más que le ponen el broche de oro al cd, y así de repente escuchamos las primeras frases y acordes de “Newton vs Eva”, la canción te engancha desde el primer momento, la estrofa y el puente son dardos envenados… y como me gusta cuando suelta lo de:

“Newton quiere cometer un buen pecado,
un pecado con estilo, genuino, original…”


Todo el tema es un bis a bis de David Taboada frente a un acertadísimo Cesar de Centi, que pone en apuros al propio compositor haciendo suya la canción. No sé si se nota mucho pero he de reconocer que es mi tema favorito, disfrutadlo. Sin tener tiempo para recuperarnos del último hachazo llega “La gripe”, una rumba cañera, con sabor, color y textura, servida como una delicatesen del chef Taboada, música y letra se alían para hacer un tema redondo, lleno de ironía, con cabida para que se luzcan las guitarras y con un inspirado solo de piano que se hacía necesario para comprender al pianista que David lleva dentro… De este modo llegamos a la última canción de disco (bueno, esto no es exactamente así, pero el regalito del final lo tendréis que descubrir por vosotros mismos al comprar el disco) y para terminar por todo lo alto, ¿qué mejor que un rock and roll?... “Falso réquiem en la mayor” es un tema de base clásica muy bien armado, un sincero homenaje al rock and roll, la letra hace un original repaso de las décadas gloriosas del rock “moderno”, con guiños hacia los tópicos: las guitarras, las drogas, el sexo… y a los típicos: Rolling Stones, The Beatles, sus queridos Led Zeppelin, Black Sabbath, Guns n Roses… una delicia. Evidentemente el rock no morirá, y después de todo esto tengo claro que las canciones de David Taboada canciones tampoco.

El disco se terminó y nos dejó un gran sabor de boca, está lleno de canciones bien hechas, mezclando estilos, dando saltos y cayendo de pie, con unos músicos fantásticos arropando todas las canciones y un David Taboada espléndido, que no hace sino sorprenderme de cómo es capaz de hacer un disco tan bien producido y tan complejo como éste… que ha subido de nivel no me cabe duda, lo felicito y me alegro mucho. Espero que disfrutéis el disco.

Bueno, ahora viene lo importante, mañana tenéis que hacer un regalo y no sabéis cómo comprar el disco, pues es bien sencillo, aquí os dejo el enlace:

http://es.geocities.com/davidtaboadalopez/Puntosdeventa.htm

No os arrepentiréis. Doy fe.

23/5/09

Recordando a Victor Jara

23/5/09 0

MANIFIESTO

Yo no canto por cantar
ni por tener buena voz
canto porque la guitarra
tiene sentido y razón
tiene corazon de tierra
y alas de palomita

Es como el agua bendita
santigua glorias y penas
aquí se encajo mi canto
como dijera Violeta
guitarra trabajadora
con olor a primavera

Que no es guitarra de ricos
ni cosa que se parezca
mi canto es de los andamios
para alcanzar las estrellas
que el canto tiene sentido
cuando palpita en las venas
del que morira cantando
las verdades verdaderas
no las lisonjas fugaces
ni las famas extranjeras
sino el canto de una alondra
hasta el fondo de la tierra

Ahí donde llega todo
y donde todo comienza
canto que ha sido valiente
siempre será cancion nueva

La última canción que escribió Victor Jara, en 1973, el año en que fue torturado y asesinado por ser un idealista generoso, que amaba a su pueblo, a la libertad y al trabajo.

22/5/09

Poco - Rose of Cimarron

22/5/09 0
Una canción completa, una gran canción.

19/5/09

Para Mario Benedetti

19/5/09 5

Sin palabras

Sin palabras, poeta,

sin pluma ni papel,
sin llevar el ala rota
por seguir tu camino,
por leerte y creer.

Sin palabras, poeta,
porque las palabras
eran tu propio ser
y ahora se marchan,
huyen al atardecer.

Sin palabras, Mario,
las palabras se van
con quien las cuida,
con quien las ama…
y hacen muy bien.

Dedicado a Mario Benedetti, que en paz descanse.

18/5/09

Antonio Vega

18/5/09 2
Una semana después, mi recuerdo a uno de los músicos destacados de este país en los últimos 30 años. Esta canción es pura poesía...





Donde nos llevó la imaginación,
donde con los ojos cerrados
se divisan infinitos campos.
donde se creó la primera luz
junto a la semilla de cielo azul
volveré a ese lugar donde nací.
De sol, espiga y deseo
son sus manos en mi pelo,
de nieve, huracán y abismos,
el sitio de mi recreo.
Viento que a su murmullo parece hablar
mueve el mundo con gracia, la ves bailar
y con él, el escenario de mi hogar.
Mar, bandeja de plata, mar infernal
es su temperamento natural,
poco o nada cuesta ser uno más.
De sol, espeiga y deseo...
Silencio, brisa y cordura
dan aliento a mi locura,
hay nieve, hay fuego, hay deseo,
ahí donde me recreo.


Antonio Vega

15/5/09

Bilinguismo

15/5/09 1
Levo tempo con gana de comentar o meu punto de vista con respecto a este delicado tema, básicamente o meu punto de vista está na defensa do galego como lingua propia de Galicia. A miña postura baséase sobre todo pola necesidade que sinto de recuperar un terreo que xa fai moitos anos lle quitaron ó galego, durante as épocas nas que meus pais e meus avós non podían estudiar nin oficializar nada na súa lingua, na verba que levaban utilizando toda a súa vida, polas imposicións que recibían do goberno.

Podo decir que as circunstancias desencadean a miña forma de pensar. Síntome tradicionalista e galeguista, mais non nacionalista, e creo que debemos consevar ó máximo unha cultura e unha historia que levamos facendo propia dende tempos moi lonxanos, e esa cultura escríbese en galego (¡nunca en lusista!).

Sen embargo a miña postura non é para nada radical, escribo e canto en castelán diariamente, creo que son bilinguista e síntome orgulloso de selo, para min o castelán tamén é unha lingua oficial e tamén a considero a miña lingua. Con tódalas letras. Por iso penso que debemos convivir sen problemas entre todos, sen nungún tipo de imposicións, e isto vai tamén por algunhas modificación que o BNG implantou durante estes anos, non é tan complicado que que se poida falar galego en toda Galicia e que tamén se poida falar castelán; simplemente temos que respetarnos entre todos.

Agora que remato de escribir e sinto que non conseguín explicarme con claridade, de todos modos moitos xa sabedes que o meu punto de vista non é nada extremo e que solo busco poñer o meu gran de area na consevación dunha cultura que disfruto e que me encanta.

Bo finde a todos.

NOTA: Tiven que sacar a foto anterior á edeción debido a que me comentaron que había posibilidades de que foran os propios contramanifestantes quenes levaran eses carteis e eses disfraces, e tampouco quero faltar á verdade.

10/5/09

Videoclip: Barrabás

10/5/09 0
Hola a todos,

Unha tempada atrás, de casualidade, Andrés Goteira quíxome demostrar que a nova cámara de GaitaFilmes grababa ben o audio e xurdiu nese intre a idea de grabar unha canción que eu andaba tocando, puxose mans á obra e ó final da noite rematamos grabando planos na plaza de Meira, e logo na serra, e despois mais planos con Ana García... e finalmente acaboume producindo un videoclip da canción en directo da canción "Barrabás", aquí vos mostro o videoclip.





Despois disto, deume por amañar a canción un pouco e metinlle uns arreglos de guitarra e o meu compañeiro Iago uns arreglos de cordas co teclado e así quedou a nova versión, podedela escoitar no myspace, espero que vos gusten.

Suso López

8/5/09

Marwan, de Centi, Suarez... unas fotillos

8/5/09 2









4/5/09

Antibióticos

4/5/09 3
Bueno, esta ponte non foi demasiado útil, levo enfermo dende o mércores, e notablemente mal dende o xoves á noite, o venres case 40 de febre!!, e agora vou mellor gracias ós antibióticos pero ainda non estou sano. De todos modos pido que ninguén faga o chiste: ¿e logo, non será gripe porcina desa ou? Vou cheo de escoitalo jeje!

Pois iso, que mentres non me recupere non esribo (serán un par de días, espero), pero sí me gustaría destacar o concertazo e o carisma de Marwan, as tablas que Cesar de Centi (con nervios e todo) colleu no escenario e a grata sorpresa de Andrés Suárez, no concerto do Paraninfo do xoves pasado.

Xa colgarei algunha foto, teño varias que estan ben, a pena e que todas nas que estaba Mou creo que sairon borrosas, non sei seguro porque que a cámara non era miña e aínda non as teño.

Saúde (¡que falta fará!)
 
◄Design by Pocket, BlogBulk Blogger Templates Blogger Styles