17/5/08

Unha ración de poesía o "Día das letras galegas"

17/5/08

Mergullándome pola rede encontrei esta preciosa poesía do escritor americano Charles Bukouski, considerado un dos mais importantes e influintes da poesía moderna. E ata aqui todo ben, pero non podía poñer un poema dun americano o día das letras galegas sen recordar tamen ó premiado este ano: Xosé Álvarez Blázquez. Espero que vos gusten tanto coma min.


UN APUNTE SOBRE POESÍA MODERNA

la poesía ha recorrido un largo camino, aunque muy lentamente;
no eres tan viejo como yo
y recuerdo haber leído
revistas en las que al final de un poema
ponía:
París, 1928.
por lo visto, eso cambiaba la
cosa, de manera que quienes podían permitírselo
(y algunos que no podían)
se iban a
PARÍS
y escribían.

también soy lo bastante viejo como para recordar cuando los poemas
hacían referencias a los dioses
griegos y romanos.
si no eras ducho en dioses no eras muy buen
escritor.
además, si no eras capaz de collar un verso en
español, francés o
italiano,
con toda certeza no eras un escritor
muy bueno.

hace 5 o 6 décadas,
tal vez 7,
algunos poetas empezaron a usar
“yo” en vez de “Yo”
o
“&” en vez de “y”.
muchos siguen usando el “yo”
con minúscula y muchos más siguen usando el
“&”
convencidos de que resulta
poéticamente muy efectivo y
moderno.

asimismo, la noción más antigua aún en boga en
que si no puedes entender un poema entonces
casi con toda certeza es
bueno.

la poesía sigue avanzando lentamente, supongo,
y cuando un mecánico de coches cualquiera
empiece a llevar libros de poesía para leer
a la hora del almuerzo
entonces sabremos que estamos avanzando en
la dirección
adecuada.

&
de eso
yo
estoy seguro.


¡Adelante!, 2006, póstumo. Traducción de Eduardo Iriarte.



ISE NENO DA RÚA (Xosé Álvarez Blázquez)


Non é certo que os nenos teñan fame

Non pode ser.

Ben o sabedes todos

os que andades no mundo atafegados

á percura do pan dos vosos fillos

Ises outros que vedes pola rúa

pedindo esmola,

non teñen fame, non, porque daquela

vos teríades morto de vergonza.


E ben vos vexo andar nos vosos coches

ou nos tranvías, a berrar de cousas

estranas, -¡viva, beba, baba, buba¡-

sen reparar naquil esfarrapado

que coa moura mauciña está petando

na porta de ferro.

Por iso penso que non é verdade

o que algún caviloso di dos nenos

que andan así petando pola vida

-¡Non, home, non¡- lle dixen a un de aqueles-

A xente pasa leda......¡Fora boa

que andivesen a rirse dos seus crimes

3 comentarios:

Jimmy

Este es uno de mis preferidos del viejo Hank.

DEMASIADO TARDE

Yo era lento de desarrollo
me volví bueno demasiado tarde:
la secundaria había pasado,
era verano
sin trabajo
y mi padre mirándome
por sobre los platos
en la comida.
Durante el día solía
rondar por las canchas
"Oigan, ¿alguno quiere
jugar al fútbol? ¿béisbol?"
de vez en cuando juntaba
algunos tipos y entonces
me veía bien:
podía empolvar la pelota
mejor que nadie,
podía hacer imposibles atrapadas,
elegantemente sobre mi
hombro.
en el fútbol
era el mejor corredor
de medio campo del
barrio -
-me reía de ellos
mientras
hacía gambetas
mientras las chicas y la gente del barrio
aplaudían mi
maestría.
pero los muchachos
ya no querían jugar
más: "escucha, Hank,
tenemos cosas que
hacer.
¿por qué no juntabas
equipos
cuando estabas aún
en el colegio?"
entonces se iban
y la gente se iba
y yo me quedaba
en la vacía
cancha
solo.
entonces volvía
a la casa y
volvía a mi padre
que me observaba por sobre
su plato de comida:
"bien, hijo, ¿qué has hecho
hoy?, ¿has encontrado
trabajo?
me tendría que haber visto
con todas esas chicas
gritando.
no se daba cuenta
con quién
estaba sentado
a la mesa.

eFe

que buenos

ambos


un bico suso!
a ver si nos vemos por el aulario!

D.G.

Me ha encantado el poema de Hank, muy acertado además pienso yo, jejejeje.
El de Xosé Alvarez precioso, además en esa lengua tan bella...
Gracias por acercarnos estos dos textos amigo.
Un abrazo!
Dorian.

 
◄Design by Pocket, BlogBulk Blogger Templates Blogger Styles